Dus… we staan hier met onze stoere Campooz in de Sahara. Ik heb mijn partner eindelijk weten te overtuigen om mee te gaan, maar ze heeft nu al spijt. Het avontuur is geweldig, de Fat Freddy voelt als een thuis binnen dit immense landschap. De weg vinden is een ander verhaal. Na een lange stilte mompel ik dat we verdwaald zijn. Ze is woest! Terwijl ik haar boze blik probeer te vermijden, zie ik in de verte een stofwolk. Eindelijk hulp?

De stofwolk wordt groter en groter. Hoe dichterbij de stofwolk komt, hoe meer vorm deze begint te krijgen. Vooraan de stofwolk zien we een kleine, donkere schaduw. De schaduw beweegt zich op immens hoge snelheid voort in onze richting. Is het een rallywagen? Een boze sjeik, omdat we ons boven zijn oliemijn bevinden? Of is het… het is een man op een kameel. Mijn vriendin en ik staren elkaar met open mond aan.

Terwijl we stokstijf blijven staan, stopt de man op zijn kameel naast ons. Hij draagt een T-shirt met een grote geborduurde C op zijn borst. ‘Jullie hebben problemen, hoor ik?’ Ik raap mijn moed bijeen en antwoord de man. ‘Euh, ja, dat klopt. We zijn verdwaald. Onze zoektocht naar avontuur heeft ons in de penarie gebracht,’ antwoord ik. Laat ik direct maar eerlijk zijn.

‘Geen probleem. Bij Campooz laten we onze klanten nooit in de steek.’ Ah, daar herken ik de geborduurde C van. ‘Hoe heb je ons kunnen vinden?’ vraag ik. ‘We voelen onze klanten goed aan,’ antwoordt de man terug, terwijl hij van zijn kameel afstapt.

Hij loopt naar de achterkant van de kameel en pakt zijn staart beet. Hij draait aan de staart van de kameel en uit het achterste verschijnt een nieuw object. Ik kijk mijn vriendin nog eens aan en zij staart met grote ogen en open mond naar het achterste van de kameel. Hier bevindt zich nu een trekhaak. ‘Slinger de tenttrailer er maar op. Ik breng jullie wel naar jullie eindbestemming.’

De kameel lijkt zich niet te storen aan het gebeuren. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. We halen de tenttrailer los van onze eigen auto en klikken deze vast achterop de kameel. ‘Wat doen we met onze auto?’ De man, inmiddels weer op zijn kameel gesprongen, knipt met zijn vingers. De auto verandert voor onze ogen in een miniatuurversie. 

‘Zo, steek die maar in je broekzak en spring achterop. Dat fixen we later wel weer.’ Ik besluit maar in het geheel mee te gaan. Mijn vriendin is mij voor en pakt de auto op en kijkt er eens goed naar. Door de minuscule ruitjes ziet ze haar tas nog liggen, nu ook miniatuur. ‘Maar… mijn spullen!’ roept ze. 

‘Spring nu maar achterop,’ roept de man. ‘Het wordt hier snel nacht en dus ijskoud.’ Ook mijn vriendin is inmiddels overstag. Er is geen andere optie. We springen achterop en treden per kameel de Sahara tegemoet. Achter ons bungelt de Campooz tenttrailer zonder horten en stoten op hoge snelheid met ons mee. Soms is een fata morgana net echt…