Kampeeravonturen van… Floor

Het avontuur begint in de ochtendzon

Wakker worden in een vouwwagen in het Spaanse ochtendzonnetje. Een leuker kampeeravontuur kan niet? Jawel, voor mij wordt de dag nóg een stukje beter wanneer er een hike gepland staat met een goede vriendin! We zijn een uurtje vanaf Madrid in de gemeente Manzanares el Real en het is 3 juni 2019. Hup, snel ontbijten, rugzak inpakken en Fat Freddy dichtritsen. Daar gaan we! Vol goede moed en een warm zonnetje laten we wandelend onze kampeerplek achter. We hadden nog geen idee wat er zou gaan gebeuren…

De route heb ik eens eerder met mijn broer gelopen en ik vertrouw mezelf erop dat ik de weg nog ken. Ik wil Sanne graag laten zien hoe mooi de omgeving La Pedriza is nét onder het topje van het hoogste punt, de rots El Yelmo. Er is daar een klein beekje waar veel berggeiten samenkomen. Het duurt niet lang voordat de geiten verdwijnen als ze je hebben gezien, maar het is een prachtig gezicht!

”Laberinto”

Sanne en ik zijn beide geen echte wandelaars, dus op onze sportschoenen beginnen we aan de reis. Het is een wandeling van zo’n zeven uur, dus het wordt wel even doorbijten. Gelukkig wacht ons een mooie beloning: de magische plek onder de rots. We lopen langs struiken die volop in bloei staan, zien in de verte grote rotsformaties en nemen hier en daar een pauze. Hoe hoger we zijn, hoe mooier het uitzicht wordt. Verschillende wandelaars (die er in tegenstelling tot ons, wél professioneel uitzien) komen ons tegemoet en we hebben het idee dat ze ons willen waarschuwen. Het is een ‘’laberinto” wordt ons verteld; de Spaanse vertaling van doolhof. Ik probeer in mijn gebrekkige Spaans uit te leggen dat ik de route al eens gelopen heb en de weg wel weet. Voor mij geen doolhof, want ik herken nog steeds genoeg plekken.

Het weer slaat om

We zijn op de helft als we het topje van de rots zien en het meer bewolkt raakt. Daarom besluiten we dat het een goed idee is om een stukje af te snijden. We grappen wat samen en ik maak foto’s van Sanne die onder een partij rotsen door klimt. Dan ineens horen we dat het heel ver weg begint te rommelen en we voelen wat regendrupjes. Niks aan de hand, dus we gaan gewoon nog een stukje door. We wandelen nog een halfuur verder. Ik merk dat ik het hoogste punt niet heel goed meer kan zien en het wandelen verandert in klauteren. Dit is niet de bedoeling en het weer wordt steeds slechter. We balen allebei, want de magische plek moeten we laten voor wat het is, maar we weten dat het verstandiger is om af te dalen. We zijn ten slotte beginners.

Zijn we verdwaald?

Allebei lopen we wat rond om te kijken of we iets herkennen, maar zien beide niet meer waar we vandaan kwamen. Het signaal op onze telefoons doet het inmiddels ook niet meer. Sanne raakt lichtelijk in paniek en ik probeer rustig te blijven. Ik besluit om verschillende weggetjes in te lopen, om te kijken of er een uitweg is. Na een stuk of tien hoeken om te zijn gelopen, voel ik me verdwaald. Het begint nog wat harder te regenen. Ik laat het niet aan Sanne merken, maar ik kan wel janken. Gelukkig hebben we net een soort grot gezien waar we eventueel kunnen schuilen. We hebben allebei nog een beetje water en wat eten.

Punt van herkenning

Welk punt zouden we nog herkennen? Ineens bedenken we ons dat ik foto’s heb gemaakt van Sanne, vlak nadat we de weg hebben afgesneden. Lopend in verschillende richtingen, proberen we om een signaal op onze telefoons te krijgen. Hebbes! We bekijken de locatie van de foto en hebben nu een punt om op te focussen. Dwars door de struiken, klimmend over rotsen, maar we zien eindelijk wat bekends. We hebben het punt van de foto gevonden. Nu kunnen we allebei wel janken, maar dan van geluk! De afdaling kan beginnen.

Redder in nood?

Intussen regent het zo hard, dat we nog maar weinig kunnen zien. Het onweer dat alsmaar luider wordt, helpt ook niet mee. We gaan als een speer naar beneden en na een afdaling van 3 uur, zijn we eindelijk op weg naar de camping. Terwijl we helemaal doorweekt in de stromende regen langs de kant van de weg lopen, stopt een auto.

Instappen of wegwezen?

Een Spaans echtpaar vraagt ons in het Engels waar we heen moeten. We hebben nog geen duidelijk antwoord gegeven of we zitten al in de auto met heel veel kleedjes om ons heen en de stoelverwarming op z’n hoogst. Normaal gesproken mag je nooit bij vreemden instappen, maar wat zijn we blij dat we dat deden. Ze rijden een heel eind voor ons om, omdat ze ons af willen zetten bij de camping. Wat een lieve mensen! Eindelijk aangekomen op de camping en nog nooit zijn we zo blij geweest om weer veilig bij onze Fred te zijn. Wat een avontuur.

Tips: zorg dat je een kaart bij je hebt of een app met wandelroutes op je telefoon hebt geïnstalleerd, bijvoorbeeld deze app. En wandelschoenen, draag sowieso goede wandelschoenen.

Als laatste? Lekker met de voetjes omhoog en een glas wijn in de hand. Proost!