Deel 3: Op reis met Campooz: Gaan we op avontuur?

‘Hadden we toch maar iets minder sake gedronken,’ brabbelt Jos richting Anna, terwijl hij een paracetamolletje achterover gooit. Anna voelt zich topfit. Het is alsof ze is gezegend met de perfecte genen om katers te ontlopen. ‘Je wordt oud, Jos,’ antwoordt ze terug. ‘Schiet nu maar op. Het is 14.00 uur en we moeten nog naar Zwolle rijden,’ vervolgt ze haar statement.

Ik ben inderdaad niets meer gewend. Maar gelukkig was de sushi heerlijk. Kon ik vanochtend toch maar iets eerder opgestaan, zodat ik me nu niet hoef te haasten. Misschien was het nog slimmer om eerder naar bed te gaan en minder van de sake te snoepen. Het is lastig om keuzes uit het verleden aan te passen.

‘Ik vertrouw jou nog niet achter het stuur, Jos. Ik rijd wel,’ roept Anna, terwijl ze vrolijk naar de auto loopt. Deze vrouw is als een geschenk uit de hemel voor mij. Wat moet ik toch zonder haar. ‘Trap het gaspedaal maar in, lieverd. Ik kom eraan!’

Terwijl we over de A28 rijden, staar ik in trance uit het autoraam. Het grauwgrijze asfalt raast onder ons door, terwijl we worden omringd door prachtige, groene natuur. Een groot contrast. Langzaam dwaal ik af naar het gesprek dat straks gaat plaatsvinden. Ik vind het nog steeds een eigenaardig belletje van Raoul. Liever had ik nu nog even op de bank gelegen, maar deze autostoel zit toch ook wel comfortabel. Misschien wel iets te.

Anna schudt mij aan mijn schouder. ‘Jos, we zijn er!’ Ik kijk op mijn horloge en zie dat het 14.59 uur is. ‘We hebben zelfs nog speling, Anna. Nog even een minuutje snoozen,’ grap ik terug. Ik stap uit de auto en zie dat de voordeur van het huis al opengaat. Raoul komt naar buiten en loopt ons lachend tegemoet. ‘Anna, Jos, dat is lang geleden! Kom erin, de koffie staat klaar.’

Voor het huis staan twee vouwwagens. ‘Zijn dit nu die tenttrailers van jou, Raoul? Daar heb ik al zoveel over gehoord, maar ik heb er nog nooit één in het echt mogen aanschouwen.’

‘Dat klopt, Jos. Leuk dat je het vraagt. Zo meteen vertel ik je er meer over. Wacht maar af.’

Ik doe een klontje suiker in mijn koffie en al roerend met een lepel kijk ik een rondje door de kamer. Overal hangen avontuurlijke foto’s in verschillende landen. Van gigantische piramides tot uitgestrekte bergtoppen en van tropische regenwouden tot woeste rivieren. Op veel foto’s pronkt Raoul, gelukkig met zijn familie. Een van de foto’s springt er het meeste uit. Het is een foto van Raoul in een vrachtwagen vol met kachels.

‘Ah, die kachels van je! Dat weet ik nog wel. Daar hebben wij er ook nog één van thuis staan. Die maakt nog steeds overuren in de winter.’

‘Mooi dat je over die kachels begint, Jos. Zonder die kachels had jij hier nu waarschijnlijk niet gezeten. Neem een slok van jullie koffie en ga er goed voor zitten. Ik heb een levensveranderend voorstel voor jullie.’

‘Levensveranderend, Raoul?’

‘Absoluut. Laat ik direct maar met de deur in huis vallen. Lijkt het jullie iets om op rondreis te gaan namens Campooz?’

Wil je weten wat het inhoudelijke plan van Raoul is? Lees hier alvast verder.