Deel 24: Op reis met Campooz: Stiekem leven

Jos en Anna besluiten om eerst richting de vuurtoren te lopen op het eiland. Deze staat op een mooie, centrale plek, zodat ze vanuit daar kunnen oriënteren op het eiland. De vuurtoren op het eiland is in de Tweede Wereldoorlog gebouwd en diende destijds als afweergeschut. Na de oorlog is het gebouw omgebouwd tot vuurtoren. De vuurtoren staat pal naast het museum en aan de rand van het kleine dorp op het eiland, waar de meeste mensen wonen en werken.

‘Zeg, Anna, zie jij dat gesteente in de verte ook?’

‘Je bedoelt die grote rode daar?’

‘Jazeker! Wat een joekel, zeg.’

‘Laten we daarheen gaan!’

Aangezien het eiland niet heel groot is, duurt het niet lang voordat Jos en Anna bij de grote steen aankomen. Intussen drinken ze een heerlijk kopje thee, aangezien ze een eigen thermosfles hebben meegenomen. Altijd handig. De steen staat net los van het eiland, in het water van de Noordzee. Aan de rand van het gesteente, op het eiland Helgoland, staat een bordje.

‘Kijk nou eens! Deze steen heet de Lange Anna. Alsof we hier hadden moeten zijn, An!’ zegt Jos. ‘Deze steen is maar liefst 47 meter hoog en het is verboden voor mensen om erop te klimmen, in verband met instortingsgevaar.’

‘Daar hebben die vogels geen boodschap aan,’ reageert Anna, terwijl ze naar de top van de steen wijst. Bovenop de Lange Anna zitten honderden vogels, van zeekoeten en meeuwen tot een enkele Jan van Gent.

‘Op het bordje staat ook dat dit een broedplaats is voor veel vogels. Goed, dan lijkt het me ook niet heel verstandig om op die steen te klimmen. Al is het alleen maar om de grote hoeveelheid vogelpoep.’

Na hun bezoek aan de Lange Anna, besluiten Jos en Anna om het centrum van het eiland eens te verkennen. Er wonen zo’n 1300 mensen op het eiland, die spreken in hun eigen dialect. Ze spreken hier de Noord-Friese taal Halunder, een verbastering van het Duits. Het eiland is namelijk in het bezit geweest van Denemarken, het Verenigd Koninkrijk en nu dus van Duitsland. Na een heerlijke dag in het centrum van het eiland, besluiten Jos en Anna om toch maar eens hun auto en Fat Freddy op te halen.

‘Dit eiland is niet zo groot hè, An? Gaat nog leuk worden om een kampeerplek uit het zicht te vinden,’ begint Jos toch twijfelend.

‘Trek je je nu terug, avonturiertje van me?’ reageert Anna lichtelijk spottend. ‘Als we een boete krijgen, betaal ik!’

‘Deal’

Jos en Anna rijden rond op het eiland. Rechtsachter het kleine dorp, zijn minder huizen te vinden. Er ligt een klein bebost gebied, net iets uit het zicht van de meeste mensen. Ze besluiten om de auto daar te parkeren en hun Fat Freddy op te zetten. Buiten is het nog licht genoeg voor mensen om naar buiten te gaan en op onderzoek uit te gaan. Jos en Anna krijgen beide het gevoel alsof ze stout bezig zijn. Het geeft ze tegelijkertijd weer het gevoel alsof ze écht leven. Jos en Anna besluiten om de tent niet meer uit te gaan. Ze gaan op bed liggen en horen in de verte het zeewater tegen de klippen opspringen. Zoals het er nu op lijkt, gaat het zonnetje steeds lager aan de hemel staan. De mensen trekken naar binnen, want ‘t is buiten nog wel fris in de avond. Zo sluiten Jos en Anna een mooie eerste dag op Helgoland af, met veel bezienswaardigheden en een mogelijk illegale kampeerpoging. Stelletje waaghalzen.

Komen Jos en Anna probleemloos de nacht door? Je leest het volgende week.